اسناد منتشر شده ی پرسروصدا موسوم به "اوراق پاناما" چند روزی است خوراک خبری رسانه های جهان را تامین کرده اند و به نظر می رسد در مواردی از بمب گذاری های قلب اروپا هم خطرناک تر و خبرساز تر بوده اند. این اسناد که با همکاری حدود 400 روزنامه نگار و صد آژانس خبری به صورت همزمان یک بمب رسانه ای در جهان منفجر کرد، واکنش های فراوانی را همراه داشته است. از واکنش دولت روسیه که این اتهامات مطرح شده در این اسناد را یک توطئه قلمداد می کند، تا جدیدترین واکنش ها که استعفای نخست وزیر ایسلند است.

 

در این اسناد نامی از کشور ما نیز وجود دارد که عنوان شده در حد "4صفحه از 11.5 میلیون سند" است، که البته به نظر می رسد بیشتر جنبه ی خالی نبودن عریضه را داشته و توانست خوراک برخی خبرگزاری ها و روزنامه ها را نیز در داخل کشور تامین کند. این واکنش ها را البته می توان طبعات اولیه این اسناد دانست، چرا که به نظر می رسد پروژه ای با این عظمت اهداف بس وسیع تری را دنبال کند.

 

وقتی از این زاویه به موضوع بنگریم که حاصل جستجوی چند روزنامه نگار و حمایت چند خبرگزاری می تواند واکنش هایی در حد تظاهرات در کشورها، عوض شدن فضای سیاسی و رسانه ای چندین کشور و در همان روزهای ابتدایی استعفای یک نخست وزیر را در پی داشته باشد؛ شاید بتوان گفت روزنامه نگاران ندای کارل مارکس را بهتر از کارگران شنیده اند و زودتر به آن عمل کرده اند. این قدرت نمایی اولین حرکت حاصل از اتحاد روزنامه نگاران بود که فارغ از صحیح یا غلط بودن نتایج این پژوهش و دقت تحقیق و همچنین (دقت)نتایج آن چنین پیامدهای عظیمی را طی  روزهای آغازین انتشار در سطح جهان در پی داشت.

 

این پژوهش می تواند پیام های بسیاری از دید اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و حتی فرهنگی و مذهبی داشته باشند. اما آن چه را که می توان به عنوان مهم ترین پیام این حرکت دانست این است:

 

عصر آینده درحال آغاز است، عصر قدرت مطلق رسانه.